Χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα, χωρίς τίποτε

Στις 18 Μαρτίου 1996, 330 Αφρικανοί «χωρίς χαρτιά», άντρες γυναίκες και παιδιά, μπήκαν στην εκκλησία του Αγίου Αμβροσίου στο Παρίσι. Η γαλλική αστυνομία εκκένωσε την εκκλησία στις 22 Μαρτίου. Ακολούθησαν ανάλογες κινητοποιήσεις, όπως η απεργία πείνας τριακοσίων Αφρικανών «χωρίς χαρτιά» στην εκκλησία του Αγίου Βερνάρδου στις 28 Ιουνίου· εκδιώχθηκαν στις 23 Αυγούστου.
Στις 21 Δεκεμβρίου 1996, και ενώ κορυφώνονταν οι διαμαρτυρίες εναντίον του διαβόητου νομοσχεδίου Ντεμπρέ, σύμφωνα με το οποίο όποιος παρείχε στέγη σε μετανάστες «χωρίς χαρτιά» έπρεπε να το δηλώσει στο οικείο αστυνομικό τμήμα, ειδάλλως διέπραττε «αδίκημα φιλοξενίας», στο Théâtre des Amandiers στη Ναντέρ, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη εκδήλωση αλληλεγγύης. Η εκεί ομιλία του Ζακ Ντερριντά με τίτλο «Παραλείψεις του δικαιώματος στη δικαιοσύνη (μα τι λείπει λοιπόν στους “χωρίς χαρτιά”;)» περιλαμβάνεται στον τόμο Jacques Derrida, Πέραν του κοσμοπολιτισμού, μετάφραση-σημειώσεις: Βαγγέλης Μπιτσώρης, Κριτική, Αθήνα 2003, σ. 130-157.
Αλληλέγγυοι στους μετανάστες απεργούς πείνας της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, με τη σκέψη μας στο ζοφερό ανθρωποφαγικό κλίμα που απειλεί βέβαια πολύ περισσότερα από τα δικαιώματα των μεταναστών, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το στοχαστικό αυτό κείμενο, φωτεινό δείγμα της παρέμβασης του διανοούμενου και πολίτη Ζακ Ντερριντά. Ο τίτλος είναι των «Ενθεμάτων».


ΤΟΥ ΖΑΚ ΝΤΕΡΙΝΤΑ
Δεν γνωρίζω ποιος επινόησε τούτη τη διατύπωση --«χωρίς χαρτιά»--, και πώς εδραιώθηκε σταδιακά, ώστε να νομιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, η τρομακτική έκφραση «χωρίς χαρτιά». […] Όταν κατονομάζεται --με μία λέξη-- ένας «χωρίς χαρτιά», υποθέτουμε ότι κάτι του λείπει. Αυτός είναι «χωρίς». Αυτή είναι «χωρίς». Τι του λείπει, τι της λείπει, ακριβώς; Το έλλειμμά τους θα πρέπει να είναι αυτό που αντιπροσωπεύει το εν λόγω χαρτί. Το δικαίωμα, το δικαίωμα στο δικαίωμα. Υποθέτουμε ότι ο «χωρίς χαρτιά» τελικά είναι «χωρίς δικαίωμα» και δυνάμει εκτός νόμου. Η αμφισβήτηση της φυσιολογικής του κατάστασης και της ταυτότητάς του ως πολίτη λίγο απέχει από την αμφισβήτηση απλώς της ταυτότητάς του. Θα έλεγε κανείς ότι του λείπει κάτι περισσότερο από ένα ορισμένο πράγμα, ένα πράγμα μεταξύ άλλων πραγμάτων: είναι γυμνός και εκτεθειμένος, χωρίς δικαιώματα, χωρίς καταφυγή, εν ελλείψει του ουσιαστικού πράγματος. Χωρίς τίποτε. Αυτό που του λείπει, στ’ αλήθεια, αυτή η έλλειψη που του αποδίδει κανείς και θέλει να την κολάσει, να την τιμωρήσει --ας μην το κρύβουμε από τους εαυτούς μας, μάλιστα θα ήθελα να το δείξω χρησιμοποιώντας εσκεμμένα τούτη την πολύ συγκεκριμένη λέξη-- είναι η αξιοπρέπεια.
Ο «χωρίς χαρτιά» φαίνεται να έχει έλλειψη αξιοπρέπειας. Ποια αξιοπρέπεια; Τίνος πράγματος είναι ανάξιος ο «χωρίς χαρτιά»; Και γιατί ένας «χωρίς χαρτιά» υποτίθεται ότι είναι ανάξιος-αναξιοπρεπής; Γιατί, εν ονόματι ποίου πράγματος του αρνείται κανείς την αξιοπρέπεια; Διότι ο νόμος και η γαλλική αστυνομία δεν αρκούνται να μεταχειρίζονται σκληρά τους «χωρίς χαρτιά», να τους αναγκάζουν να στοιβάζονται σε τόπους που μόλις και μετά βίας είναι κατοικήσιμοι, πριν τους συγκεντρώσουν σε ένα είδος στρατοπέδων διαλογής, στρατοπέδων «μετάβασης», πριν τους καταδιώξουν, πριν τους εκδιώξουν από τις εκκλησίες και την επικράτεια, πριν τους αντιμετωπίσουν περιφρονώντας συχνά τα δικαιώματα του ανθρώπου, θέλω να πω ακριβώς τα δικαιώματα που εγγυάται η Σύμβαση της Γενεύης και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 3), περιφρονώντας τα εν λόγω δικαιώματα του ανθρώπου και περιφρονώντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια -- η οποία, και το λέω ζυγίζοντας αυτές τις λέξεις, κυριολεκτικά δεν τους αναγνωρίζεται, τους αμφισβητείται ρητά. […]
Αν και η έκφραση «χωρίς χαρτιά» είναι προφανώς γαλλικό ιδίωμα, πρέπει εντούτοις να διευκρινίσουμε δύο πράγματα ως προς αυτήν: αφενός το σύμπτωμα είναι οικουμενικό και καταρχάς ευρωπαϊκό, είναι το νόσημα όλων των «πλούσιων» και «νεοφιλελεύθερων» χωρών, οι οποίες, ανάλογα με τις ανάγκες της οικονομίας τους, υποδέχονται ή αφήνουν να έλθουν από τις οικονομικά λιγότερο ευνοημένες χώρες --συνηθέστερα πρώην αποικίες-- εργατικά χέρια που τα εκμεταλλεύονται έως την ημέρα που μια άλλη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, εκλογική συγκυρία επιτάσσει έναν άλλο υπολογισμό και οργανώνει μια πολιτική ρατσιστικής αλλεργίας, ξενόφοβου προστατευτισμού, παγάνας και απέλασης, περιφρονώντας όλες τις αρχές που διακηρύσσουν στεντορείως οι πολιτικάντηδες και οι ρητορίζοντες της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου -- δεξιά και αριστερά. Σήμερα δεν υπάρχει στον κόσμο χώρα ή κράτος-έθνος --προπάντων στις πλούσιες καπιταλιστικές χώρες-- που να μην αναπτύσσονται η πολιτική που κλείνει τα σύνορα, η χειμερία νάρκη των αρχών του ασύλου, της φιλοξενίας προς τον ξένο -- η οποία κρίνεται καλή μόνο για τη στιγμή που «πάει καλά» και που «εξυπηρετεί», που «είναι οπωσδήποτε χρήσιμη» (μεταξύ της αποτελεσματικότητας, της εξυπηρέτησης και της δουλείας).
Τη στιγμή που, εδώ και μερικές δεκαετίες, μια άνευ προηγουμένου κρίση του κράτους-έθνους ρίχνει στους δρόμους χιλιάδες ανθρώπους στην πραγματικότητα εκπατρισμένους, αυτό που μένει από το κράτος-έθνος συχνά εντείνεται σπασμωδικά μέσα σε έναν εθνικοπροστατευτικό, ταυτοτικό και ξενόφοβο παροξυσμό, ένα παλαιό και συνάμα ανανεωμένο σχήμα του ρατσισμού. […]
Είτε πρόκειται για την αυξανόμενη ανεργία, είτε πρόκειται για μια οικονομία της αγοράς είτε για μια κερδοσκοπία της οποίας η απορύθμιση είναι ένας μηχανισμός που παράγει εξαθλίωση, περιθωριοποίηση, είτε πρόκειται για έναν ευρωπαϊκό ορίζοντα που καθορίζεται από απλοϊκούς υπολογισμούς, από μια οικονομική ψευδοεπιστήμη και μια παράλογη μονεταριστική ακαμψία κλπ., από την εγκατάλειψη της εξουσίας στα χέρια των κεντρικών τραπεζών, σύμφωνα με όλες αυτές τις απόψεις, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η πολιτική έναντι των «χωρίς χαρτιά» και της μετανάστευσης εν γένει είναι ένας ψηφοθηρικός αντιπερισπασμός, μια επιχείρηση «αποδιοπομπαίου τράγου», ένας άθλιος ελιγμός για τσιμπολόγημα ψήφων, μια μικροπρεπής και ελεεινή πλειοδοσία, για να νικηθεί το Εθνικό Μέτωπο στο δικό του έδαφος. Και να μη λησμονούμε ποτέ ότι αν τα πρώτα θύματα αυτής της αποτυχημένης στρατηγικής είναι οι φίλοι μας, οι φιλοξενούμενοί μας, οι μετανάστες και οι «χωρίς χαρτιά», αυτό που έχει τεθεί σε εφαρμογή από την κυβέρνηση είναι ένα αστυνομικό σύστημα αυθαίρετης εξέτασης, φακελώματος, χτενίσματος (σε γαλλικό και ευρωπαϊκό έδαφος). Αυτός ο μηχανισμός απειλεί όλες τις ελευθερίες, τις ελευθερίες όλων, των «χωρίς χαρτιά» και των «μη χωρίς χαρτιά». […]
Πρέπει να ενεργήσουμε έτσι ώστε να μπορέσουμε τελικά να ζήσουμε, να μιλήσουμε, να ανασάνουμε διαφορετικά. Πρέπει να μπορέσουμε να βρούμε εκ νέου την όρεξη να κατοικούμε σε μια κουλτούρα, σε μια γλώσσα και μια χώρα όπου τελικά η φιλοξενία δεν θα είναι πλέον έγκλημα, της οποίας η εθνική αντιπροσωπεία δεν θα υποβάλει πλέον την πρόταση να τιμωρείται η υποδοχή του ξένου, και όπου κανένας δεν θα τολμήσει εκ νέου να κάνει λόγο για «αδίκημα φιλοξενίας».

Μετάφραση: Βαγγέλης Μπιτσώρης

Πηγή: Ενθέματα της Αυγής

Εσύ τελικά με ποιους είσαι;

 

Εσύ που δεν τοποθετείς πολιτικά τον εαυτό σου πουθενά και που θεωρείς πως η αλήθεια ενυπάρχει σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, που κάθε φορά που λες ότι φοβάσαι τους μετανάστες, συμπληρώνεις ενοχικά ότι δεν είσαι ρατσιστής, εσύ που κρυφοχαμογελάς ανακουφισμένος όταν ακούς στις ειδήσεις ότι θα χτιστεί τείχος και σχεδόν ταυτόχρονα ντρέπεσαι για αυτό αλλά ξέρεις εσύ: “δεν υπάρχει άλλη λύση”..

Εσύ πότε θα πάρεις θέση, ξεκάθαρη πρώτα από όλα για το ποιός είσαι, και ύστερα με ποιούς θέλεις να ζεις; Το πολιτικό σύστημα και η αντανάκλαση του στο κοινωνικό επίπεδο, οι κοινωνικές σχέσεις, πολλές φορές μέσα στην πολυσυλλεκτικότητά τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ότι μπορούμε ταυτόχρονα να παίρνουμε διττές θέσεις, να ισορροπούμε σε παραπάνω από μία βάρκες. Η Αυτόματη ποινικοποίηση οποιουδήποτε αντισυστημικού λόγου (τελευταία το αντισυστημικό, ταυτίζεται για λόγους απομόνωσης του, με το αντικοινωνικό), οδηγεί αναπόφευκτα στον φοβικό παραλογισμό. “Τί προτιμάς, να κραυγάζεις να φύγουν οι μετανάστες από την Νομική εκχωρώντας ένα κομμάτι του εαυτού σου στον εθνικισμό, ή να φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο μη σε βιάσουν?”  Αλήθεια δεν γνωρίζω πολλούς μετανάστες που έφυγαν από δικτατορίες, πολέμους, άφησαν οικογένειες και διέσχισαν τέσσερις και πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα για να δουλέψουν και ξαφνικά αποφάσισαν να αλλάξουν “ασχολία”, ούτε άλλους που μπορούν να κάνουν μπάνιο για να είναι καθαροί και δεν κάνουν γιατί “αυτοί παιδί μου είναι βρωμιάρηδες, απολίτιστοι”.

Τις τελευταίες μέρες, 250 πολιτικοί πρόσφυγες, φιλοξενούνται στο ανεκμετάλλευτο υπόγειο της Νομικής Σχολής με σκοπό να αρχίσουν απεργία πείνας για να πετύχουν νομιμοποίηση, ίσα εργασιακά δικαιώματα με εμάς τους ντόπιους. Προσπαθούν για αυτό που τους κατηγορούσαν οι “συμπατριώτες” μας στο παρελθόν, ότι δεν έχουν δηλαδή χαρτιά και ότι ρίχνουν τους μισθούς. Όταν λοιπόν η πολιτεία δείχνει ανίκανη ή και σκόπιμα αδυνατεί να δημιουργήσει διαδικασίες ενσωμάτωσης ή και προώθησης στην Ευρώπη όσων το επιθυμούν, δημιουργεί η ίδια την περιθωριοποίηση, την εξαθλίωση και όπως είναι λογικό την παραβατικότητα. ¨Η χειραφέτηση των μεταναστών πρέπει να παρουσιαστεί με “κοντά ποδάρια” και οι δύο μεγάλες παρατάξεις, σαν να υπερασπίζονται το προηγούμενο καθεστώς, βάζουν ταφόπλακα σε οποιαδήποτε συζήτηση. Στο άσυλό τους απ’ ό,τι φαίνεται, χωράνε μόνο τραμπουκισμοί και οπλισμένοι μαφιόζοι της νύχτας που τους χρησιμοποιούν στα πάρτυ τους για face control.. Αθλιότητα και υποκρισία στην τιμή του ενός και μάλιστα κουνώντας μας το δάχτυλο.

Για αυτό σου λέω, πρέπει να αποφασίσεις τελικά με ποιούς εισαι. Τι άνθρωπος είσαι, τι κοινωνία θέλεις, τι αρχές και αξίες υπερασπίζεσαι. Πρέπει να διαλέξεις βάρκα και θάλασσα. Το “δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους” να μετασχηματιστεί σε “ έχω κάτι πολύ σημαντικό που με δένει με αυτούς τους κυνηγημένους και θυμώνω όταν η κοινωνία μου τους συμπεριφέρεται όπως οι δικτατορίες που τους ξέβρασαν”.

Η γη που ζούμε είναι αυτή που μας έλαχε από την ιστορία, ο πολιτισμός όμως είναι αυτός που κερδίσαμε. Το αίμα είναι το ίδιο κόκκινο σε όλους τους ανθρώπους. Ας σταθούμε δίπλα τους, ας τους επιβραβεύσουμε για τον άθλο τους και την διάθεση τους για ζωή.

REDNotebook25 Ιανουαρίου 2011 - 12:17 pm | Στέλιος Φωτεινόπουλος

Δελτίο Τύπου Αριστερής Ενότητας

Από το πρωί της Δευτέρας 24/1 υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια από τις παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, τον κοσμήτορα της ΝΟΠΕ και μερίδας του τύπου να εκφυλίσει και να υπονομεύσει τον δίκαιο αγώνα μεταναστών εργατών που ζητάνε τη νομιμοποίηση τους. Θεωρούμε τουλάχιστον υποκριτικό από πλευράς ΔΑΠ και ΠΑΣΠ από τη μία να θεωρούν δίκαιο τον αγώνα των μεταναστών και από την άλλη στις ανακοινώσεις τους να δηλώνουν πως δεν θα ανεχτούν τη φιλοξενία των απεργών στο κτίριο της Νομικής. Σε μια κίνηση ακραίου αυταρχισμού η ΝΟΠΕ κλείνει μέχρι την Παρασκευή με lock-out. Η ευθύνη για αυτή την εξέλιξη ανήκει αποκλειστικά στην Κοσμητεία. Μάλιστα επιχειρείται σε μια προσπάθεια να κερδηθούν μικροκομματικά οφέλη στην πλάτη ανθρώπινων ζωών να στοχοποιηθεί η Αριστερή Ενότητα. Η Νομική σχολή με ομόφωνη απόφαση του φοιτητικού της συλλόγου είναι ένας φιλόξενος χώρος για την υποστήριξη αυτού του αγώνα. Αυτή η φιλοξενία στο ακόμα κλειστό παλιό κτίριο της Νομικής που δεν χρησιμοποιείται για καμία δραστηριότητα της σχολής δεν παρακωλύει στο ελάχιστο τις λειτουργίες του Πανεπιστημίου. Στον αγώνα των μεταναστών εργατών για να δουλεύουν νόμιμα συμπαρίστανται μια πλατιά Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην οποία συμμετέχουν σωματεία, δημοτικές κινήσεις, πανεπιστημιακοί και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, φοιτητικοί σύλλογοι, πολιτικές οργανώσεις. Η Αριστερή Ενότητα είναι περήφανη που συμμετέχει στην συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Ειδικά σήμερα που η κυβέρνηση εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον κόσμο της εργασίας και σαρώνει κεκτημένα και αυτονόητα δικαιώματα θεωρούμε ότι η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με τον κόσμο της εργασίας ενωμένο. Ανεξάρτητα φυλής, χρώματος, χώρας προέλευσης, Έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι οφείλουν να αγωνιστούν για να μην επιτρέψουμε στην κυβέρνηση και την εργοδοσία να ρίξει τα βάρη της κρίσης στον κόσμο της δουλειάς. Απέναντι στην ιδεολογία του μίσους και της διαίρεσης, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό, προτάσσουμε την ταξική ενότητα, τα κοινά συμφέροντα των εργαζομένων.

Οι 300 μετανάστες εργάτες που βρίσκονται σε απεργία πείνας ζουν και εργάζονται στη χώρα μας πολλά χρόνια. Ζητάνε να το κάνουν νόμιμα και όχι σε ένα καθεστώς διαρκούς τρομοκρατίας. Αυτός ο αγώνας είναι αγώνας κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης. Μετανάστες και Έλληνες θα πορευτούμε μαζί μέχρι τη νίκη.

Κάλεσμα για την περιφρούρηση της υποδοχής των 300 μεταναστών απεργών πείνας

Την Κυριακή 23 Ιανουαρίου, στις 5 το πρωί,  υποδεχόμαστε στο λιμάνι του Πειραιά 250 μετανάστες εργάτες από την Κρήτη. Στις 25 Ιανουαρίου θα ενωθούν με άλλους 50 μετανάστες για να ξεκινήσουν μια πανελλαδική απεργία πείνας.

Διεκδικούν τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριων, διεκδικούν ίσα πολιτικά - κοινωνικά δικαιώματα, όπως και υποχρεώσεις με τους έλληνες και τις ελληνίδες εργαζόμενους/εργαζόμενες.

Ο αγώνας τους, σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι αγώνας όλων όσων παλεύουν για να πάψει η μεταναστευτική ζωή και εργασία να υποβαθμίζεται.

Είναι αγώνας για να σταματήσει η ρατσιστική και ταξική επίθεση ενάντια στους μετανάστες και τις μετανάστριες που μετακινούνται, ζουν, εργάζονται και μεγαλώνουν τα παιδιά τους δίπλα μας – όπως επίσης για να σταματήσει η επίθεση στους πρόσφυγες που καθημερινά διακινδυνεύουν τη ζωή τους.

Την Κυριακή στις 23 Ιανουαρίου στις 5 π. μ, οι απεργοί πείνας φτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά (Πύλη Ε3, πλοίο Λατώ).

Ας είμαστε όλοι και όλες εκεί να τους υποδεχτούμε εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

 

 

hungerstrike300.blogspot.com

Πρόσκληση σε Συνέδριο "Φύλο, Μετανάστευση και Διαπολιτισμικές Σχέσεις στη Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη"‏

Το Εργαστήριο Σπουδών Φύλου του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής
του Παντείου Πανεπιστημίου σας προσκαλεί στο συνέδριο που
διοργανώνει για την παρουσίαση των αποτελεσμάτων
του Διακρατικού Ερευνητικού Προγράμματος Ge.M.IC.

Φύλο, Μετανάστευση και Διαπολιτισμικές Σχέσεις
στη Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη

Gender, Migration and Intercultural Interactions
in the Mediterranean and South-East Europe

Παρασκευή 21 και Σάββατο 22 Ιανουαρίου
Αμφιθέατρο «Σάκη Καράγιωργα»
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Λεωφ. Συγγρού 136, Καλλιθέα

Το συνέδριο θα γίνει στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα και θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία.

Θα δοθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης.


Πρόγραμμα

Πανελλαδική απεργία πείνας μεταναστών

 Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011

Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ

Οι κάτοικοι της Κερατέας έχουν ξεκινήσει, από τις 11 του Δεκέμβρη, έναν αποφασιστικό αγώνα ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για εγκατάσταση χωματερής στην περιοχή του Οβριοκάστρου. Με όποιο τρόπο κι αν την ονοματίζουν (ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ), η χωματερή που σχεδιάζεται να γίνει εκεί, δίπλα σε κατοικημένη περιοχή, αποτελεί ένα περιβαλλοντικό έγκλημα που θα υποβαθμίσει σοβαρά την καθημερινή ζωή των κατοίκων της περιοχής των Μεσογείων ευρύτερα, όπως συμβαίνει και σε μιά σειρά άλλες, κατοικημένες περιοχές της Αττικής, αλλά και της χώρας. Καμιά μέριμνα δεν έχει ληφθεί για τις υγειονομικές συνθήκες που θα επικρατήσουν μετά την εναπόθεση τόνων σκουπιδιών σε μια ήδη επιβαρυμένη περιβαλλοντικά περιοχή.  

Αποτελεί απάτη το γεγονός πως ο καταστροφικός αυτός «μονόδρομος» διαχείρισης των απορριμμάτων, όπου εναποτίθενται τα απορρίμματα σε μεγάλες εκτάσεις, θα αποτελέσει και τη λύση του προβλήματος των σκουπιδιών. Στην πραγματικότητα στήνεται ένα μεγάλο φαγοπότι των εργολάβων και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, «για την εκμετάλλευση των απορριμμάτων», με τη διάλυση των αντίστοιχων λειτουργιών των δήμων (απολύσεις προσωπικού, περικοπές –λόγω Καλλικράτη– κλπ.) και την ιδιωτικοποίησή τους, παράλληλα με τη μετακύλισή του αυξημένου κόστους με αύξηση τελών των δημοτών. Στο βωμό του μέγιστου κέρδους καλείται να θυσιαστεί η υγεία, η καθημερινή ποιότητα ζωής, καθώς και το φυσικό περιβάλλον.   

 

Το ζήτημα των σκουπιδιών αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα της πολιτικής της κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, για την κατάργηση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας και την ιδιωτικοποίησή της (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κλπ.), και συνολικά τη λεηλασία των δικαιωμάτων των μισθών και της ζωής των εργαζομένων, παράλληλα με τη λεηλασία της φύσης και του περιβάλλοντος.

 

Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας αντιμετωπίζεται με πρωτοφανή καταστολή, με  ΜΑΤ, χημικά, δολιοφθορές σε μηχανήματα και Ι.Χ., έως και με αύρες και πλαστικές σφαίρες, με απειλές, προσαγωγές και συλλήψεις, με ένα πρωτοφανές όργιο κρατικής τρομοκρατίας, όπου ένας ιδιότυπος στρατός κατοχής βρίσκεται επί 24ώρου βάσεως στην περιοχή του Οβριοκάστρου, παρεμποδίζοντας τη διέλευση στον οποιονδήποτε. Ένα όργιο που κουρελιάζει και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.

 

Την ίδια στιγμή ο δίκαιος και σκληρός αγώνας που δίνεται από το τοπικά κίνημα αποσιωπάται συνειδητά από τα επίσημα Μ.Μ.Ε., που συναινούν βεβαίως με την κυβέρνηση και τους μεγαλο-εργολάβους. 

 

Σήμερα, τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. –με τη στήριξη της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. – έχει εξαπολύσει μια άγρια καθημερινή επίθεση ενάντια στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του Δ.Ν.Τ. και της Τρόικας, αποκτά εξαιρετική σημασία η αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε αγώνες τοπικών κινημάτων περιοχών και η δυνατότητα νίκης τους. Γιατί θα αποτελέσει πολύ ισχυρό θετικό κίνητρο ανάπτυξης αποφασιστικών αγώνων και θα αφυπνίσουν τα τοπικά κινήματα περιοχών που αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα, αλλά και των εργαζομένων και της νεολαίας απέναντι στην καθημερινή επίθεση που δέχονται.   

 

Οι παρακάτω οργανώσεις και συλλογικότητες, που συνυπογράφουμε το κείμενο αυτό, καλούμε σε

Διαδήλωση αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, την Κυριακή 16/1.

Συγκέντρωση στο Δημαρχείο Κερατέας, στις 11 πμ.

Αναχώρηση πούλμαν από Αθήνα: 9.30 πμ Πεδίο του Αρεος

(Αγαλμα Αθηνάς)

Θα υπάρχει πουλμανάκι από τον Σταθμό Μετρό/Προαστιακού, στις 10.30 στο Κορωπί

                                                                                   

 

ΑΚΟΑ, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ΑΡ.ΑΝ, ΑΡ.Α.Σ., Δ.Ε.Α., Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ΕΚΚΕ, ΚΚΕ(μ-λ),  ΚΟΕ,  Κοκκινο, Κομμουνιστική Ανανέωση,  Μ-Λ ΚΚΕ, Ν.Α.Ρ.-ν.ΚΑ, Νεολαία Συνασπισμού, Ο.Κ.Δ.Ε., Ο.Κ.Δ.Ε. – Σπάρτακος, ΣΕΚ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ.

Συνέλαβαν στέλεχος του Συνασπισμού «κατά λάθος»...

Σε μια τρομοκρατική επίδειξη δύναμης και αυταρχισμού επιτέθηκαν και συνέλαβαν πριν μερικές ώρες το στέλεχος του Συνασπισμού Δημοσθένη Παπαδάτο- Αναγνωστόπουλο

Σε μια τρομοκρατική επίδειξη δύναμης και αυταρχισμού επιτέθηκαν και συνέλαβαν πριν μερικές ώρες το στέλεχος του Συνασπισμού Δημοσθένη Παπαδάτο- Αναγνωστόπουλο ως ύποπτο για συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς κατά λάθος! Όπως καταγγέλει ο ίδιος τον απήγαγαν στο Βύρωνα, περιοχή στην οποία διαμένει, τον έβαλαν σε ένα αμάξι και χωρίς να του δώσουν παραπάνω εξηγήσεις τον μετέφεραν στην ΓΑΔΑ. Εκεί άντρες της Αντιτρομοκρατικής με κουκούλες τον έκλεισαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, τον ξεγύμνωσαν και του έκαναν σωματικό έλεγχο. Αφού τον ανέκριναν για αρκετές ώρες τον αφήσαν λέγοντας απλώς ότι επρόκειτο για .......λάθος! Την απερίφραστη καταδίκη στο γεγονός αυτό εκφράζει ο γραμματέας του Συνασπισμού Δ. Βίτσας δηλώνοντας ότι "Η επίθεση ενάντια στο στέλεχος του Συνασπισμού Δημοσθένη Παπαδάτο- Αναγνωστόπουλο δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι ορισμένες αστυνομικές δυνάμεις έχουν αποθρασυνθεί και γι`αυτό πρέπει άμεσα να τιμωρηθούν. Δεύτερον ότι με τα μέτρα καταστολής που παίρνει η κυβέρνηση ο κάθε πολίτης βρίσκεται σε κίνδυνο να υποστεί επίθεση ακόμα πιο βάρβαρη στο όνομα της "αντιτρομοκρατικής" δράσης. Το αντιλαϊκό σχέδιο της κυβέρνησης και τα μέτρα τα οποία εφαρμόζει εκδηλώνονται με τον αυταρχισμό και τη συρρίκνωση όλων των δικαιωμάτων" alterthess.gr Δημοσιεύματα και ανακοινώσεις για την απαγωγή του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία Red Notebook

...λεφτά υπάρχουν! (μια διάλεξη με τον Richard D. Wolff)

.Χωρίς Ιστορία το Νέο Λύκειο του υπουργείου Παιδείας

Μάθημα επιλογής κι όχι υποχρεωτικό στο εξής η Iστορία στις δυο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, σύμφωνα με πρόταση του υπουργείου Παιδείας. Η Ιστορία, σύμφωνα με την πρόταση αυτή, θα εντάσσεται σε ομάδα μαθημάτων με τον τίτλο «Αρχαιογνωσία» και η διδασκαλία της θα περιορίζεται στην «Αρχαία Ιστορία» και την «Ιστορία των ιδεών». Η «Ευρωπαϊκή Ιστορία», απ’ την άλλη, θα εντάσσεται σε διαφορετική ομάδα, αυτή των Κοινωνικών Επιστημών, ενώ η Νεότερη Ιστορία της Γ' Λυκείου δεν θα υπάρχει πλέον στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Στην πρώτη Λυκείου η Ιστορία, πάντως, θα παραμείνει υποχρεωτικό μάθημα, με 3 ώρες διδασκαλία την εβδομάδα.

 

Βαθιά γνώση της ελληνικής, υψηλό επίπεδο της αγγλικής, με τα επιλεγόμενα μαθήματα να κυριαρχούν έναντι των υποχρεωτικών, εισαγωγή της τέχνης και του πολιτισμού στο ωρολόγιο πρόγραμμα και ριζική αλλαγή του μοντέλου διδασκαλίας είναι οι στόχοι των μεταρρυθμίσεων στο πρόγραμμα του Λυκείου, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας».

 

Στο εξής λοιπόν, μειώνεται ο αριθμός των γνωστικών αντικειμένων αλλά αυξάνονται ελαφρά οι διδακτικές ώρες. Συγκεκριμένα, στην Α' Λυκείου οι ώρες, από 32 που είναι σήμερα, γίνονται 34, στη Β' Λυκείου από 34 και 35 που είναι σήμερα γίνονται 33, ενώ στην τελευταία τάξη του Λυκείου από 31 ώρες γίνονται 33.

 

Μάθημα επιλογής θα είναι τα Θρησκευτικά και για τις 3 τάξεις του Λυκείου, καθώς εντάσσονται στην ομάδα «Κοινωνικές Επιστήμες» με 2 ώρες διδασκαλία στην Α' Λυκείου και 3 ώρες στη Β' και στη Γ' Λυκείου. Την ίδια στιγμή, καταργείται η Πληροφορική ως αυτόνομο μάθημα, καθώς κρίνεται ότι δεν υπάρχει λόγος, δεδομένου του ότι με τις επερχόμενες αλλαγές οι Νέες Τεχνολογίες θα διατρέχουν πλέον όλη τη σχολική ζωή του μαθητή.

 

Συγκεκριμένα, η Επιτροπή, η οποία αποτελείται από τους Αλέξη Δημαρά, Βασίλη Κουλαϊδή και Κώστα Δημόπουλο, προτείνει τα εξής:

 

■Αύξηση των ωρών διδασκαλίας της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Λογοτεχνίας κατά δύο ώρες.

■Ενίσχυση της αγγλικής γλώσσας, η οποία και θα διδάσκεται υποχρεωτικά και στις 3 τάξεις του Λυκείου, 3 ώρες την εβδομάδα.

 

■Μείωση του αριθμού των γνωστικών αντικειμένων, τα οποία εντάσσονται σε ομάδες μαθημάτων ως προς το περιεχόμενό τους (αρχαιογνωσία, μαθηματικά κ.λπ.).

■Καθιέρωση περισσότερων μαθημάτων επιλογής και λιγότερων υποχρεωτικών στη Β' και στη Γ' Λυκείου και ελευθερία επιλογής από το μαθητή.

■Εισαγωγή δύο επιπέδων στη διδασκαλία ορισμένων μαθημάτων. Το βασικό και το υψηλό, ανάλογα με τις δυνατότητες του μαθητή.

■Εισαγωγή νέων μαθημάτων, μέσω της ζώνης «Τέχνη και Πολιτισμός» και μέσω των «Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών» που εντάσσονται οργανικά στο πρόγραμμα σπουδών του Νέου Λυκείου.

■Αύξηση των επιλογών στη διδασκαλία ξένων γλωσσών.

■Εισαγωγή νέων τεχνολογιών που διατρέχουν όλη τη μαθησιακή διδασκαλία.

■Ριζική αλλαγή του μοντέλου διδασκαλίας και την εφαρμογή της συνεργατικής μεθόδου.

■Εισαγωγή ερευνητικής εργασίας την οποία θα κάνει ο μαθητής με τη βοήθεια καθηγητή-συμβούλου. Θα εκπονείται μια εργασία τη χρονιά με ελεύθερη θεματική και για την υλοποίησή της θα ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία.

Πρακτικά, οι προτάσεις αυτές σημαίνουν ότι στην Α’ Λυκείου, το σύνολο των μαθημάτων θα είναι 11, 7 υποχρεωτικά και 4 επιλογής, ενώ και εδώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας. Οι διδακτικές ώρες θα είναι 34, 24 για τα υποχρεωτικά και 10 για τα επιλεγόμενα, ενώ οι μαθητές θα καλούνται να επιλέξουν υποχρεωτικά μια δραστηριότητα και μια ερευνητική εργασία.

Για τις δυο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, τέλος, τα υποχρεωτικά μαθήματα αφορούν τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, τα αγγλικά και τη φυσική αγωγή. Τα επιλεγόμενα μαθήματα εντάσσονται σε 6 ομάδες και προσφέρονται σε βασικό και σε υψηλό επίπεδο. Το σύνολο των διδακτικών ωρών θα είναι 33, εκ των οποίων οι 21 για επιλεγόμενα μαθήματα. Και εδώ οι μαθητές επιλέγουν υποχρεωτικά μια δραστηριότητα και μία ερευνητική εργασία.

Πηγή: Tvxs, http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=239537

Μια κριτική ματιά στις προτεινόμενες θεσμικές αλλαγές για την τριτοβάθμια εκπαίδευση

του Θωμά  Μαλούτα

Ρόυ Λίχντενστάιν, "Κόκκινος ιππότης"

Οι θέσεις του Υπουργείου Παιδείας όσον αφορά τις απαιτούμενες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορούν να συνοψισθούν στο ακόλουθο τρίπτυχο:

1. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες από την εποχή του νόμου-πλαισίου του 1982 και το μαζικό πανεπιστήμιο δεν ανταποκρίνεται στις νέες απαιτήσεις. Προτείνεται να αντικατασταθεί από ιδρύματα πολλαπλώς διαφοροποιημένα, που να ανταποκρίνονται και στη διαφοροποίηση της ζήτησης.

2. Πάσχει σοβαρά η διοικητική διάρθρωση του πανεπιστημίου. Προτείνεται να μετριασθεί η συμμετοχή της πανεπιστημιακής κοινότητας στη διοίκηση των ιδρυμάτων με παράλληλη αύξηση της διοικητικής τους αυτοτέλειάς.

3. Το πανεπιστήμιο πάσχει όσον αφορά την Αριστεία, την εξωστρέφεια και τη διεθνή αναγνώριση. Προτείνεται αναβάθμιση μέσω αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα και αναζήτηση στελεχών διοίκησης και στις διεθνείς αγορές.

Τέλος του μαζικού πανεπιστημίου ή τέλος της κοινωνικής κινητικότητας;

Καταρχάς, οι θέσεις του Υπουργείου προσπερνούν το βασικό ερώτημα: Ποιο είναι το πρόβλημα και πώς τεκμηριώνεται; Είναι η ποιότητα των σπουδών; Είναι η σύνδεση με την αγορά εργασίας; Είναι το επίπεδο της έρευνας; Έτσι, υιοθετούνται, άλλοτε ρητά και συνήθως άρρητα, στερεοτυπικές αιτιάσεις εναντίον του πανεπιστημίου, οι οποίες δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση σοβαρής συζήτησης και προσπάθειας για θετικές μεταβολές.

Οι θέσεις παραγνωρίζουν το ουσιαστικό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα που σηματοδοτεί η διαπίστωση ότι έχει επέλθει το τέλος του μαζικού πανεπιστημίου. Η αίσθηση τέλους εποχής δεν είναι αβάσιμη, αλλά για διαφορετικούς λόγους από εκείνους που συνδέονται με τα εσωτερικά προβλήματα του πανεπιστημίου. Η αίσθηση της μαζικότητας και του κοινωνικά δημοκρατικού ρόλου για το πανεπιστήμιο χτίστηκε πάνω στη μαζική κοινωνική κινητικότητα, την οποία στήριξε αποτελεσματικά επί δεκαετίες. Οι διέξοδοι και οι προοπτικές που προσέφερε δεν ήταν κοινωνικά ενιαίες: στα μεσαία-υψηλά στρώματα προσέφερε κυρίως θέσεις στις επίλεκτες σχολές, ενώ στα ενδιάμεσα και στα χαμηλότερα στρώματα θέσεις στις «καθηγητικές» σχολές και σε εκείνες που οδηγούσαν στη δημόσια διοίκηση. Έστω λοιπόν και αν εν γένει αναπαρήγαγε κοινωνικά άνισες προοπτικές, η γενικευμένη κοινωνική κινητικότητα με την οποία συνδέθηκε προσέφερε ελπίδες κοινωνικής κινητικότητας και απέτρεψε σε μεγάλο βαθμό την ταξική οριοθέτηση του ονείρου κοινωνικής ανόδου μέσω σπουδών για το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού σώματος.

Εδώ και δύο δεκαετίες η κοινωνική κινητικότητα περιορίζεται, όχι τόσο λόγω της οικονομικής συγκυρίας αλλά της μεγάλης διόγκωσης των μεσαίων κοινωνικών θέσεων, η οποία αποτελεί καθεαυτή τροχοπέδη για περαιτέρω γενικευμένη ανοδική κινητικότητα σε συνδυασμό με την αδυναμία της αγοράς εργασίας να διευρύνει σημαντικά τον αριθμό θέσεων για υψηλού επιπέδου στελεχιακό δυναμικό.

Συνεπώς, αυτό που συχνά προβάλλεται ως αδυναμία του «μαζικού πανεπιστημίου» είναι, ουσιαστικά, το τέλος εποχής για τη μαζική κοινωνική κινητικότητα της μεταπολεμικής περιόδου. Το γεγονός ότι οι πανεπιστημιακοί τίτλοι έχουν πλέον μικρότερη πέραση στην αγορά εργασίας δεν αποτελεί, κατ’ ανάγκην, ένδειξη ότι η ποιότητα των σπουδών έχει καταστεί προβληματική. Το γεγονός ότι οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων δεν συναντούν δυσκολίες όταν επιχειρούν μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και το ότι δεν καταγράφεται μεγαλύτερη ανεργία όσων σπούδασαν στην Ελλάδα σε σχέση με εκείνους που απέκτησαν ομοειδείς τίτλους στο εξωτερικό αποτελούν σαφείς ενδείξεις ότι το πρόβλημα δεν αφορά, πρωταρχικά τουλάχιστον, το πανεπιστήμιο.

Συνεπώς, θεμελιώδες ζήτημα αποτελεί η κοινωνική κατανομή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ως πόρου που η αποτελεσματικότητά του στη στήριξη της κοινωνικής κινητικότητας φθίνει όλο και περισσότερο.

Διακυβεύματα πολιτικοϊδεολογικά και όχι τεχνικά

Στις θέσεις τονίζεται κατ’ επανάληψη η ανάγκη διαφοροποίησης μεταξύ ιδρυμάτων και η μεγαλύτερη αυτοδυναμία που θα πρέπει αυτά να αποκτήσουν στη στρατηγική ανάπτυξής τους ώστε να αυξάνονται και οι επιλογές των υποψηφίων φοιτητών-τριών. Αυτό συνδυάζεται και με την πρόβλεψη περί ευγενούς ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων, ο οποίος, μέσω της αξιολόγησης, θα ανταμείβει εκείνα με τις υψηλότερες επιδόσεις. Υποστηρίζεται, ουσιαστικά, ότι είναι καλό να αντικατασταθεί η κεντρική διαχείριση των βασικών στρατηγικών μεγεθών της ανώτατης εκπαίδευσης –στο πλαίσιο της οποίας το κράτος διαφυλάσσει την ποιότητα και την προοπτική των θέσεων εκπαίδευσης σε όλα τα ιδρύματα– από τον επιτελικό έλεγχο ότι τηρούνται οι θεσπισμένοι κανόνες της ανταγωνιστικής συνύπαρξης ιδρυμάτων.

Στο πνεύμα των θέσεων, μια τέτοια μεταβολή αναμένεται να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα επειδή, σύμφωνα με την κυρίαρχη φιλελεύθερη αντίληψη, η κοινωνική πρόοδος έρχεται μέσα από τη διαφοροποίηση και τον ανταγωνισμό, και όχι μέσα από εξισωτικές ρυθμίσεις. Η σχετική επιλογή αποτελεί, βεβαίως, πολιτικοϊδεολογικό και όχι «τεχνικό» διακύβευμα. Η εφαρμογή της εξαρτάται, κυρίως, από τη νομιμοποίηση με την οποία θα μπορέσει να επενδυθεί, και όχι από τον ορθολογισμό και την πρακτική αποτελεσματικότητα των συγκεκριμένων επιμέρους ρυθμίσεων, που δεν αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά τους.

Αυτό που είναι αναμφισβήτητο, ωστόσο, είναι ότι η διαφοροποίηση μεταξύ ιδρυμάτων που προωθούν οι θέσεις θα διευρύνει τις μεταξύ τους ιεραρχήσεις, με άμεση συνέπεια την αυξημένη κοινωνική ανισότητα, ιδιαίτερα όσον αφορά την πρόσβαση στις επίλεκτες Σχολές και Τμήματα. Η διεύρυνση των επιλογών για τους υποψήφιους –που αποτελεί στόχο σύμφωνα με τις θέσεις– οδηγεί στην ίδια κατεύθυνση. Με βάση τη διεθνή εμπειρία, η παροχή περισσότερων επιλογών στο χώρο της εκπαίδευσης τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει σε ανακατανομή ευκαιριών υπέρ των μεσαίων και των υψηλών-μεσαίων στρωμάτων, τα οποία είναι πιο ευαίσθητα σε ζητήματα εκπαίδευσης, καλύτερα πληροφορημένα και διαθέτουν περισσότερους πόρους ώστε να κάνουν τις καλύτερες επιλογές προς όφελος της μελλοντικής κοινωνικής κινητικότητας των παιδιών τους. Χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή, υπήρξε στο Ηνωμένο Βασίλειο η πολιτική του New Labour να διευρύνει τις δυνατότητες επιλογής δημόσιου σχολείου στην αρχή αυτής της δεκαετίας, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει πολιτικά μεσαία στρώματα. Συνεπώς, η επιζητούμενη διαφοροποίηση μεταξύ ιδρυμάτων ενέχει τον κίνδυνο να οδηγήσει σε διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, χωρίς μάλιστα να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό για την αναβάθμιση του έργου που συντελείται στα πανεπιστήμια.

Η ουσιαστική συκοφάντηση του πανεπιστημίου στις θέσεις του Υπουργείου

Η αίσθηση που αναδύεται από τις θέσεις είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι σχετικώς υποβαθμισμένα και διεθνώς απομονωμένα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αρκετά διαφορετική. Η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα είναι από τις πλέον διεθνοποιημένες. Πολύ μεγάλο ποσοστό των πανεπιστημιακών δασκάλων έχουν κάνει σπουδές σε άλλες χώρες και ένα επίσης σημαντικό ποσοστό έχει σταδιοδρομήσει ή σταδιοδρομεί σε ξένα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα. Ελληνικές ομάδες συμμετέχουν συστηματικά και δυναμικά σε ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα και η παρουσία των ελλήνων ερευνητών στις διεθνείς δημοσιεύσεις είναι αξιόλογη. Όλες αυτές οι επιτυχίες των ελλήνων επιστημόνων δεν οφείλονται μόνο στις προσωπικές τους δυνατότητες και στη δουλειά τους, αλλά και στις βάσεις που οι περισσότεροι απέκτησαν στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Στις θέσεις υφέρπει η κριτική προς τα ελληνικά πανεπιστήμια ότι δεν βρίσκονται μαζικά στις πρώτες θέσεις κάποιων φετιχοποιημένων διεθνών ιεραρχήσεων, ότι δεν διαθέτουν νομπελίστες και άλλους αντίστοιχους ακαδημαϊκούς αστέρες στο προσωπικό τους, ότι δεν παράγουν μαζικά επαναστατικές ευρεσιτεχνίες και τεχνολογικά άλματα που να ανοίγουν και σημαντικές οικονομικές προοπτικές. Πρόκειται για κριτική η οποία, παραγνωρίζοντας το ρόλο των συνθηκών μέσα στις οποίες δραστηριοποιούνται οι πανεπιστημιακές μονάδες ανά τον κόσμο –και  ειδικότερα τη θέση των χωρών και των περιφερειών στις οποίες εντάσσονται στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας– οδηγεί εξ ορισμού σε υποτίμηση του ελληνικού πανεπιστημίου, ορθώνοντας μπροστά του ασαφείς και ταυτόχρονα εξωπραγματικές απαιτήσεις. Με μερικά ακόμη λογικά άλματα, η υποτίμηση αυτή αποδίδεται στα κρούσματα πελατειακής γραφικότητας που εμφανίζονται κατά καιρούς και τα οποία γίνεται προσπάθεια να καταστούν βασικό στοιχείο της εικόνας του πανεπιστημίου στην κοινή γνώμη, μιας εικόνας που αναπαράγεται σταθερά από τα ΜΜΕ. Σε μια τέτοια τακτική ουσιαστικής συκοφάντησης του πανεπιστημίου μοιάζει να στηρίζεται η, εξίσου αστήρικτη με την κριτική, προοπτική ριζικής αναβάθμισης του πανεπιστημίου μέσα από τη διοικητική του αναδιοργάνωση, την αυτονόμησή του από την κρατική εγγύηση των πόρων που απαιτούνται για τη λειτουργία και ανάπτυξή του και την υιοθέτηση διαδικασιών αξιολόγησης.

Η μηδενιστική κριτική για το πανεπιστήμιο, που χρησιμοποιήθηκε ως προσπάθεια νομιμοποίησης των προτεινόμενων αλλαγών και στο ανάλογο εγχείρημα προηγούμενης πολιτικής ηγεσίας, αφήνει να εννοηθεί ότι αποτέλεσμα των νέων ρυθμίσεων θα είναι η συνολική αναβάθμιση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και των σπουδών στην Ελλάδα. Ωστόσο, οι ξένες πραγματικότητες τις οποίες εξιδανικεύει συγκριτικά με την ελληνική –και ιδιαίτερα η πραγματικότητα των πανεπιστημίων στις ΗΠΑ– δεν ανταποκρίνονται καθόλου σε εικόνα συνολικής υψηλής ποιότητας. Χαρακτηρίζονται μάλλον από την έντονη ιεράρχηση μεταξύ μιας σχετικώς μικρής ομάδας επίλεκτων ιδρυμάτων και μιας πολύ ευρύτερης μάζας ιδρυμάτων μεσαίου και χαμηλού έως πολύ χαμηλού επιπέδου. Η προσπάθεια να αντιγραφεί ένα τέτοιο μοντέλο δεν μπορεί να γίνει επιλεκτικά. Δεν μπορούμε να περιοριστούμε μόνο στην κορυφή, αφού η προνομιακή συγκέντρωση κάθε είδους πόρων στις επίλεκτες μονάδες προϋποθέτει την ουσιαστική και διαρκή αποψίλωση των υπολοίπων, την οποία και αναπαράγει. Το συνολικότερο πνεύμα των θέσεων και των προτεινόμενων αλλαγών κλίνει προς το πρότυπο ενός ατομοκεντρικού πανεπιστημίου, όπου επιδιώκονται διαφοροποιήσεις και διαχωρισμοί, και όχι προς το πανεπιστήμιο ως συλλογικότητα. Συνεπώς, η μετάβαση από το αναφερόμενο ως μαζικό πανεπιστήμιο σε αυτό που εννοείται ότι απαιτείται σήμερα ενέχει διακυβεύματα που παραμένουν απολύτως αδιαφανή στο κείμενο των θέσεων του Υπουργείου.

Η κοινωνική λογοδοσία των πανεπιστημίων

Σημαντική παράμετρο στην περιρρέουσα κριτική κατά του πανεπιστημίου αποτελεί η απουσία «κοινωνικής λογοδοσίας». Τα πανεπιστήμια παρουσιάζονται ως οργανισμοί που δρουν λίγο-πολύ ανεξέλεγκτα. Όμως, η απουσία κοινωνικού ελέγχου όσον αφορά το πανεπιστήμιο («να γνωρίζει ο φορολογούμενος πολίτης πού πηγαίνουν τα λεφτά του») δεν στοιχειοθετείται. Τα πανεπιστήμια της χώρας μπορεί να διαθέτουν δομές αυτοδιοίκησης, αλλά τελούν ουσιαστικά υπό την εποπτεία του Υπουργείου, το οποίο καθορίζει το ύψος των πιστώσεων που καθένα θα λάβει, τον αριθμό των εισακτέων φοιτητών που θα δεχθεί –ακόμη και τον αριθμό των υπεράριθμων φοιτητών διαφόρων κατηγοριών που θα αναγκαστεί να δεχθεί με μετεγγραφή–, τη φυσιογνωμία και τη γεωγραφική θέση των νέων Τμημάτων που θα ιδρυθούν, τον αριθμό καθηγητών και λοιπού προσωπικού που θα προσληφθεί κλπ. Συνεπώς, οι σημαντικότερες δυσλειτουργίες των ελληνικών πανεπιστημίων δεν συνδέονται με την απουσία κοινωνικής λογοδοσίας από την πλευρά των διοικήσεων των πανεπιστημίων, αλλά με τη χρόνια αδυναμία των πολιτικών ηγεσιών του αρμόδιου Υπουργείου να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης.

Οι θέσεις προβληματίζουν ως προς αυτό το σημείο επειδή εμφανίζουν ως λύση εκείνο που αποκαλούν μεγαλύτερη αυτοτέλεια των ιδρυμάτων, καθώς οι νέες τους διοικητικές δομές προβλέπεται να αναλάβουν και τμήμα των σημερινών αρμοδιοτήτων του Υπουργείου. Σε μια τέτοια προοπτική, ο βασικός κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η αποποίηση των ευθυνών του κράτους, που θα οδηγήσει το πανεπιστήμιο στα ίχνη της τοπικής αυτοδιοίκησης: περισσότερες αρμοδιότητες και λιγότεροι πόροι.

«Σταρ σύστεμ» στη διοίκηση των πανεπιστημίων

Η διοικητική αναδιοργάνωση των πανεπιστημίων αποτελεί την κεντρική –ή τουλάχιστον την πιο αναλυτική– πρόταση του Υπουργείου. Με ασαφείς αιτιάσεις ως προς τις υπάρχουσες δυσλειτουργίες προτείνεται να καταλυθεί σε μεγάλο βαθμό η αυτοδιοίκηση από την πανεπιστημιακή κοινότητα –έστω και αν η ουσιαστική αυτοδιοίκηση στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι μέχρι σήμερα εξαιρετικά περιορισμένη– με τη συμμετοχή στη διοίκησή τους εξωπανεπιστημιακών παραγόντων. Χωρίς να διατυπώνεται ρητά, το πανεπιστήμιο καλείται ουσιαστικά να μεταφέρει στο εσωτερικό του τις διαδικασίες εναρμόνισης της παραγωγής γνώσης και επιστημόνων με τα δεδομένα της κοινωνίας και οικονομίας. Με μια τέτοια λογική έχει επιχειρηθεί η εισαγωγή μικτών διοικήσεων και σε άλλες χώρες, στην προσπάθεια να τερματίσουν τη μακραίωνα πορεία επιτυχούς αυτοδιοίκησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων –που τους επέτρεπε την αναγκαία απόσταση από τη συγκυρία καθώς αποτελούν, και πρέπει να αποτελούν, θεσμούς μακράς πνοής– και την αντικατάστασή της από σχήματα πιο ευαίσθητα στις βραχυπρόθεσμες συνθήκες και πιέσεις και, συνεπώς, στον αναπροσανατολισμό των στρατηγικών τους μέσα από την αμεσότερη έκθεση και υπαγωγή τους στην οικονομική συγκυρία.

Σύμφωνα με τις θέσεις του Υπουργείου, στις μικτές διοικήσεις θα συμμετέχουν εξωπανεπιστημιακοί παράγοντες ως μεμονωμένες προσωπικότητες και βάσει των επιτευγμάτων τους στο χώρο της επιστήμης, των γραμμάτων, των τεχνών, των επιχειρήσεων και της ευρύτερης κοινωνίας. Η πρόταση αυτή, που με αξιοπερίεργο τρόπο εμφανίζεται ως προάγουσα την κοινωνική λογοδοσία, είναι προβληματική τόσο ως προς τον δημοκρατικό έλεγχο των διαδικασιών υλοποίησής της, όσο και ως προς την αντίληψη από την οποία εμφορείται: ότι δηλαδή άτομα που διακρίνονται στον τομέα τους έχουν και τα απαιτούμενα προσόντα για να διοικήσουν έναν πολύπλοκο και ιδιόμορφο οργανισμό όπως το πανεπιστήμιο. Πρόκειται, και πάλι, για μια φιλελεύθερη αντίληψη που θεωρεί ότι η κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη βασίζεται κυρίως στα άτομα και τα προσωπικά τους επιτεύγματα (σε ένα είδος σταρ σύστεμ, που συνδέει τους χώρους της πολιτικής, των επιχειρήσεων, της τέχνης, της φιλανθρωπίας και της επιστήμης μέσω προσωπικοτήτων που κινούνται με άνεση σε πολλούς από αυτούς τους χώρους), και όχι σε συλλογικότητες και συλλογικά επιτεύγματα. Πρόκειται για γνωστή και θεμιτή ιδεολογικοπολιτική θέση, όχι όμως απολύτως αναμενόμενη από τον πολιτικό χώρο στον οποίο κινείται το κυβερνών κόμμα.

***

Συνολικά, οι θέσεις του Υπουργείου για τις απαιτούμενες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μάλλον απογοητεύουν. Δεν ορίζουν σαφώς το πρόβλημα, δεν αναφέρονται στο ρόλο της ως μηχανισμού κοινωνικής αναπαραγωγής και οικονομικής ανάπτυξης και στην εξέλιξή του κατά τις τελευταίες δεκαετίες και, ως εκ τούτου, δεν αναφέρονται και στις επιπτώσεις που αναμένεται να έχουν στο επίπεδο αυτό οι προτεινόμενες αλλαγές. Με τον τρόπο αυτό περιορίζουν το ζήτημα της αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε ζήτημα απλής αναδιοργάνωσης της δομής και των διαδικασιών διοίκησης και εσωτερικής λειτουργίας. Παράλληλα, μοιάζουν απολύτως επηρεασμένες από τις στερεοτυπικές αιτιάσεις εναντίον του πανεπιστημίου (πελατειακές σχέσεις, κομματισμός, οικογενειοκρατία), τις οποίες και ανάγουν σε συνολική του εικόνα που πρέπει να αλλάξει. Τη διευθέτηση δε του προβλήματος που έχουν ασαφώς ορίσει, βλέπουν μέσα από την εισαγωγή ενός μοντέλου διοίκησης και λειτουργίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που απαντά στον αγγλοσαξονικό κόσμο, χωρίς να μοιάζει να υπάρχει επίγνωση των δυσκολιών, αλλά και των παραμορφώσεων, που θα προέκυπταν από ένα τέτοιο εγχείρημα.

Το πολύ φτωχό ουσιαστικό περιεχόμενο των θέσεων συνδυάζεται και με άστοχους πολιτικούς χειρισμούς και ενέργειες που, επίσης, δεν προδικάζουν θετικά αποτελέσματα. Η υιοθέτηση μηδενιστικής κριτικής με λόγια και έργα όχι απλώς δεν προδιαθέτει θετικά, αλλά και προσβάλλει τους λειτουργούς της πανεπιστημιακής κοινότητας. Μόνο με τη συνεργασία των λειτουργών αυτών που αφιερώνουν τη ζωή τους στα ΑΕΙ και τα ερευνητικά κέντρα της χώρας θα μπορέσει να προχωρήσει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και ανασκευή προβληματικών καταστάσεων που έχουν επισσωρεύσει κυρίως οι ερασιτεχνικοί σχεδιασμοί, οι αποφάσεις με πολιτικά κριτήρια και, συχνά, η απλή ανικανότητα ηγεσιών που έχουν περάσει από το Υπουργείο Παιδείας. Η αξιοπιστία των προθέσεων του Υπουργείου πλήττεται από κινήσεις όπως η προνομιακή ανάθεση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις καθηγητών και ερευνητών μεγάλου ερευνητικού προγράμματος, ενόψει μάλιστα της προώθησης του νέου θεσμικού πλαισίου και σε αντίθεση με τις στεντόρειες διακηρύξεις περί αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα, περί αξιοκρατίας και αριστείας. Δεν πρέπει, συνεπώς, η σχεδόν καθολικά αρνητική πρώτη αντίδραση στις θέσεις του Υπουργείου από πρυτάνεις, Σχολές και Τμήματα να ερμηνευθεί με τον εύκολο τρόπο ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν θέλει αλλαγές επειδή αποτελείται από μέτριους επιστήμονες, «βολεμένους» και πολλαπλώς υποτελείς. Η πανεπιστημιακή κοινότητα επιζητεί θετικές αλλαγές στη βάση αξιόπιστων προτάσεων και καλόπιστης κριτικής. Θα είναι μια ακόμη χαμένη ευκαιρία αν το Υπουργείο δεν αντιληφθεί την πραγματική κατάσταση και δεν ανταποκριθεί. Υπάρχει ακόμη χρόνος και συνθήκες για κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ο Θωμάς Μαλούτας είναι  αντιπρόεδρος  του ΕΚΚΕ και διδάσκει στο Τμήμα Γεωγραφίας, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο

Πηγή: Ενθέματα της Αυγής

«Φράχτης στα χερσαία σύνορα για να σταματήσει η παράνομη μετανάστευση»

«Έχουμε ένα συνολικό σχεδιασμό που υλοποιούμε αυτή την περίοδο. Όπως, η συνεργασία με τον ευρωπαϊκό οργανισμό Frontex για τη φύλαξη των συνόρων. Σχεδιάζουμε επίσης την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Ακτοφυλακής και στα χερσαία σύνορα τη δημιουργία ενός φράχτη για την αποτροπή των παράνομων μεταναστών», τόνισε χαρακτηριστικά ο υπουργός.

«Η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όριά της όσον αφορά στη δυνατότητα υποδοχής παράνομων μεταναστών. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι στη χώρα μας θα παραμείνουν μόνο εκείνοι οι μετανάστες που έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας ή δικαίωμα ασύλου. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να πάρουν καθαρά το μήνυμα. Θα φύγουν από την Ελλάδα, είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση. Είμαστε απολύτως αποφασισμένοι. Παράλληλα, θα δώσουμε ένα αποφασιστικό χτύπημα στα δίκτυα διακίνησης των μεταναστών που εμπορεύονται τους ανθρώπους και την ελπίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έχει ισχυρή πολιτική βούληση», πρόσθεσε. 

Ακόμα, επεσήμανε πως η Ελλάδα «θα σεβαστεί πλήρως τις υποχρεώσεις της απέναντι στη Συνθήκη του Schengen, απέναντι στους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κανείς δεν θα φεύγει από την Πάτρα, από την Ηγουμενίτσα και από τα άλλα λιμάνια της Ελλάδος και τα αεροδρόμιά μας, για την Ευρώπη. Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι νομοθετικές μας πρωτοβουλίες για το νομικό πλαίσιο, που επιτρέπει τη δημιουργία μιας Υπηρεσίας Ασύλου, της υπηρεσίας για τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής και για τις διαδικασίες που αφορούν την απέλαση των μεταναστών, που δεν έχουν το δικαίωμα να παραμένουν στη χώρα».

«Χωρίς κέντρα υποδοχής και χωρίς κέντρα παράνομων μεταναστών στη διαδικασία τους για απέλαση δεν πρόκειται να αμβλυνθούν τα οξυμμένα προβλήματα που υπάρχουν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Την ίδια στιγμή, επιμένουμε στην ανάγκη επίτευξης συμφωνίας μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας έτσι ώστε η Τουρκία να αναλάβει τις μεγάλες ευθύνες που της αναλογούν αλλά και η Ε.Ε να συμβάλει στην υλοποίηση της διμερούς συμφωνίας επανεισδοχής, η οποία ενεργοποιήθηκε μόλις τον περασμένο Μάιο, μετά τη συνάντηση Παπανδρέου - Ερντογάν στην Αθηνά. Το θέμα είναι μεγάλο και σύνθετο και χρειάζεται τη συνεργασία όλων μας στο εσωτερικό και εξωτερικό, αλλά και οπωσδήποτε χρειάζεται τη συνέχεια της Ευρωπαϊκής συνδρομής», πρόσθεσε.

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, 200 με 250 μετανάστες υπολογίζεται ότι περνούν καθημερινά τον Έβρο, αναζητώντας καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Μέσα στο πρώτο εννεάμηνο του 2010, ο αριθμός των μεταναστών που συνελήφθησαν να διασχίζουν τα χερσαία ελληνοτουρκικά σύνορα αυξήθηκε κατά 372%, καθώς ανήλθαν σε 31.219, αντί 6.615 την αντίστοιχη περυσινή περίοδο. Η αύξηση αποδίδεται στην καλύτερη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων από την ευρωπαϊκή δύναμη Frontex.

Συνολικά, το πρώτο εννεάμηνο του 2010 καταγράφηκαν 96.398 μετανάστες που εισήλθαν παράνομα στη χώρα έναντι 96.085 που ήταν το αντίστοιχο διάστημα του 2009. Επίσης, στο εννεάμηνο του 2010 συνελήφθησαν κυρίως από τις αστυνομικές αρχές αλλά και τις λιμενικές συνολικά 924 διακινητές παράνομων μεταναστών.

Bloomberg: «Πίσω πόρτα για είσοδο στην ΕΕ» η Ελλάδα για τους μετανάστες

Το 90% των παράνομων μεταναστών στην ΕΕ φθάνει μέσω Ελλάδας, σύμφωνα με στοιχεία του Warsaw-based Frontex, που είναι ο κοινοτικός οργανισμός για τη συνοριακή ασφάλεια, όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το Bloomberg. Το ειδησεογραφικό προκτορείο τονίζει στο ρεπορτάζ του ότι η Ελλάδα αποτελεί την πίσω πόρτα για τους μετανάστες που θέλουν να έρθουν στην ΕΕ.

Το δημοσίευμα αναφέρει χθεσινές δηλώσεις της υφυπουργού Εργασίας Άννα Νταλάρα, η οποίο τόνισε ότι τουλάχιστον 350 άτομα επιχειρούν καθημερινά να περάσουν στην ΒΑ Ελλάδα από την Τουρκία. Ακόμα, τονίζει το Bloomberg, η Ελλάδα υστερεί από τις άλλες χώρες της Ε.Ε. στην αντιμετώπιση όσων ζητούν άσυλο και ο οργανισμός Human Rights Watch περιέγραψε αυτόν τον μήνα ως απάνθρωπες τις συνθήκες σε ορισμένα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών.

Η μετανάστευση στην Ελλάδα αυξήθηκε όταν η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία ‘έκλεισαν’ τα θαλάσσια σύνορά τους υπογράφοντας συμφωνίες με τις χώρες της Αφρικής για τον έγκαιρο εντοπισμό των παράνομων μεταναστών στη θάλασσα, σημειώνει το δημοσίευμα, ενώ αναφέρει ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του υπουργείο Εργασίας, οι ελληνικές αρχές έκαναν 132.711 συλλήψεις παράνομων μεταναστών το α’ 9μηνο του 2010.

Η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ποσοστό αναγνώρισης στην Ευρώπη για όσους ζητούν άσυλο, με λιγότερο από 1% επί συνόλου 50.000 εκκρεμών περιπτώσεων, σύμφωνα με τον UNHCR, όπως αναφέρει το Bloomberg.

Μετά το φράχτη, κοντέινερ

Ο ευρωπαϊκός Τύπος για τον φράκτη στον Έβρο

Τα τείχη μετά το Τείχος…

Πηγή: Tvxs, allhleggyh

Παιδεία και Κοινωνία, τεύχος 59

	Ολόκληρο το 59ο τεύχος του ενθέτου της Κυριακάτικης Αυγής σε εκτυπώσιμη μορφή (pdf)   Κατεβάστε το από εδώ Πηγή: Red Notebook