1) ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2009 : «Λεφτά υπάρχουν δεν είναι λύση οι μισθοί. Πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι»
2) ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2010 : «Δεν υπάρχουν χρήματα, πρέπει να προχωρήσουμε σε περικοπή μισθών, να βάλουμε όλοι πλάτες για να ξεπεράσουμε την κρίση.»
Βρείτε τις διαφορές… τι μεσολάβησε?
«Τους τελευταίους μήνες ζούμε κάτι πρωτοφανές», «Πρέπει να παρθούν σκληρά μέτρα αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση», «χρειάζεται μεγάλη κοινωνική συναίνεση, να βάλουμε όλοι πλάτες για να σωθεί η οικονομία», και άλλα τέτοια ακούγονται σαν απεγνωσμένα λόγια από κυβερνητικά στόματα καθώς και από δημοσιογράφους που κόπτονται να μας πείσουν για την « γενναιότητα» του ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα. Μιλάνε λες και η κρίση είναι φυσικό φαινόμενο, λες και δεν υπάρχουν φυσικοί αυτουργοί, λες και δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, λες και δεν κυβερνούσε άλλος από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. εδώ και 30 χρόνια, λες και η λύση για την διέξοδο είναι μονόδρομος.. Είναι όμως όντως έτσι?
Μήπως ξεχάσαμε το προεκλογικό «Λεφτά υπάρχουν αρκεί να τα δώσουμε εκεί που πρέπει»?? Όντως θα συμφωνήσουμε, η κυβέρνηση έχει επιλέξει να τα δώσει εν μία νυκτί στις τράπεζες(28δις) και παράλληλα να μειώσει τους μισθούς και τα επιδόματα των εργαζομένων. Συμπεριφέρεται τόσο εξοργιστικά που μετά από 4 μήνες διακυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει όλο το προεκλογικό πρόγραμμα τις Νέας Δημοκρατίας. Ούτε καν τα προσχήματα δεν κρατάει. Η ΝΔ μιλούσε για πάγωμα μισθών, το ΠΑΣΟΚ άρχισε να τους μειώνει. Η ΝΔ μιλούσε για συγκρατημένες απολύσεις το ΠΑΣΟΚ τις απελευθερώνει. Μία οικονομική κρίση δεν δημιουργείται εκ του μηδενός σε διάστημα 1 χρόνου, έχει υπαίτιους, έχει θύτες και έχει θύματα. Θύτες είναι όλοι αυτοί που εδώ και δεκαετίες αναπαρήγαγαν ένα θνησιγενές οικονομικό σύστημα που ρουφούσε τους μισθούς από τους εργαζόμενους και τους έστελνε στα ταμεία των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Θήτες όμως είναι και οι πολιτικοί ιθύνοντες σε Ελλάδα και Ευρώπη (βλέπε commission) που χαράσσουν πολιτικές διεξόδου από την κρίση σαν να μην έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα. Κινούνται στην ίδια πορεία με την προ κρίσης εποχή. Επιβάλλουν ένα Σύμφωνο σταθερότητας το οποίο αποσταθεροποιεί ολόκληρες εθνικές οικονομίες και οδηγεί στον πλήρη εξευτελισμό ολόκληρων λαών.
Το Σύμφωνο σταθερότητας είναι εκείνο που απαγορεύει τον δανεισμό με χαμηλό επιτόκιο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ενώ τον επιτρέπει για τις τράπεζες οι οποίες δανείζουν στη συνέχεια με πολύ υψηλό επιτόκιο την Ελλάδα κερδοσκοπώντας. Δεν επιτρέπει να αποφασίζει η κάθε χώρα όχι μόνο για τον τρόπο άλλα ούτε και για τον ύψος των δημοσίων δαπανών της(π.χ. παιδεία, υγεία, μισθοί, συντάξεις κλπ). Επομένως το Σύμφωνο σταθερότητας είναι εκείνο το οποίο μπλοκάρει κάθε προσπάθεια για αύξηση μισθών, δαπανών για τα πανεπιστήμια κλπ. Είναι εκείνη η συνθήκη, η κατάργηση της οποίας θα ασκούσε πίεση για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Είναι η E.E. που την περασμένη Πέμπτη ζήτησε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μειώσει κι άλλο τις δημόσιες δαπάνες κατά 4,8 δις. Ευρώ, αύξηση ΦΠΑ κατά 2%, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας( εξατομικευμένη πλέον διαπραγμάτευση εργαζόμενου και εργοδότη) καθώς και την απελευθέρωση των απολύσεων. Και όλα αυτά με ήδη 2.000.000 άνεργους στην Ελλάδα!!!
Κριτήριο της αντιδραστικότητας των μέτρων που παίρνει το ΠΑΣΟΚ και η Ε.Ε. είναι ότι βρίσκουν την πλήρη στήριξη της ΝΔ, του ΛΑΟΣ καθώς και των ελλήνων επιχειρηματιών. Διόλου τυχαίο αν σκεφτεί κανείς ότι τα μέτρα σκοπεύουν να «τραβήξουν» χρήματα από τους εργαζόμενους και όχι από αυτούς. Στην Ελλάδα για να εφαρμοστούν οι επιταγές της Ε.Ε. υπάρχει το πρόγραμμα σταθερότητας το οποίο περιλαμβάνει , πάγωμα μισθών, αυξήσεις των ορίων ηλικίας, περικοπές των συντάξεων και αύξηση φόρων. Η μόνη αντιμετώπιση που πρέπει να επιφυλλάξουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία στο πρόγραμμα, είναι η ανατροπή του. Σε αυτή την κατεύθυνση δεν κινείται η συνδικαλιστική ηγεσία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αφού δεν έχει αναλάβει την κλιμάκωση και το συντονισμό του αγώνα. Όμως οι εργαζόμενοι που κατέβηκαν στους δρόμους στην απεργία στις 24 Φλεβάρη κατά χιλιάδες και με μαχητικότητα έδειξαν το δρόμο. Μόνο ενωτικά και πιέζοντας τις ηγεσίες των συνδικάτων κόντρα σε σεχταρισμούς και ξεπουλήματα, ενώνοντας τον αγώνα των εργαζόμενων και της νεολαίας , μπορούμε να διεκδικήσουμε κάποια νίκη.
Οι αγώνες των εργαζομένων ,συνδέονται με τη νεολαία επειδή η ρίζα των προβλημάτων είναι κοινή. Το σύστημα για να βγει από την κρίση του πρέπει να επιβάλλει ορισμένα μέτρα. Αυτά τα μέτρα περιλαμβάνουν και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, δηλαδή την προσπάθεια αναγνώρισης των κέντρων ελευθέρων σπουδών και την υποβάθμιση των πανεπιστημιακών πτυχίων. Αυτή η πολιτική φυσικά επειδή οι από πάνω ξέρουν ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις εφαρμόζεται μαζί με καταστολή. Ο Χρυσοχοίδης ξανάνοιξε το θέμα των αστυνομικών σκυλιών στις διαδηλώσεις, των καμερών και άλλων ευφάνταστων μέτρων. Σε αυτό το δόγμα της μηδενικής ανοχής που περιλαμβάνει αστυνομικούς ράμπο, και συνθήκες φαρ-ουέστ περιλαμβάνεται και η δολοφονία του 25χρονου Αλβανού εργάτη Νικολας Τοντι, από σφαίρες αστυνομικού στο Βύρωνα. Φυσικά για το χώρο των πανεπιστημίων αυτό το δόγμα εκφράστηκε τις τελευταίες μέρες με δύο συγκεκριμένα περιστατικά στα πανεπιστήμια. Το πρώτο είναι η εισβολή της αστυνομίας στην πολυτεχνειούπολη κατά τη διάρκεια πάρτι και η προσαγωγή 35 ατόμων που αφέθηκαν ελεύθεροι, αφού δεν προέκυψε κανένα στοιχείο εις βάρος τους. Και το δεύτερο είναι η εισβολή στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, την ημέρα της απεργίας και η προσαγωγή άλλων 30 .Και στις δύο περιπτώσεις η εισβολή έγινε με δικαιολογία κάποιες καταστροφές στο χώρο το προηγούμενο διάστημα. Φυσικά κανείς δεν επικροτεί πρακτικές καταστροφών, όμως οι κινήσεις της κυβέρνησης δείχνουν ότι απλώς ψάχνει ευκαιρία για να χτυπήσει το άσυλο. Τα πράγματα στο επόμενο διάστημα θα είναι πολύ σκληρότερα και οι φοιτητές θα πρέπει να απαντήσουν στην προσπάθεια κατάργησης του ασύλου ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ.
Βέβαια από την κατάσταση στο χώρο της παιδείας το Πάντειο δε μένει αδιάφορο.
περί ΠΑΝΤΕΙΟΥ: Δεν κρύβουμε την χαρά μας ότι η πρώτη συνέλευση της χρόνιας 2009-2010 γίνεται τον Μάρτη του 2010 . Δείχνει αν μη τι άλλο την αγωνία της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ για τις συλλογικές διαδικασίες και το να συζητιούνται τα θέματα που απασχολούν τους φοιτητές. Πέρα όμως από τις εκδρομές στην Αράχωβα και την Μύκονο, η ΔΑΠ-ΠΑΣΠ θα κάνουν ένα διαλειμματάκι και θα ασχοληθούν και με τα προβλήματα των φοιτητών/τριών. Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες. Ξεκινώντας από την βιβλιοθήκη και την υποχρηματοδότηση που την μαστίζει,την απουσία εστιών του Παντείου για τους φοιτητές/τρίες που έχουν ανάγκη από επαρχία, και φτάνοντας μέχρι και την λειτουργία των γραμματειών και τις υπόγειες συναλλαγές ΔΑΠ-πρύτανη μπορούμε να πούμε πάρα πολλά. Η ΔΑΠ και πλέον και η ΠΑΣΠ σαν κυβερνητική παράταξη δεν έχουν απαντήσεις.(το παραμυθι ότι δεν έχουν σχέση με τα κόμματα εξουσίας μόνο γέλιο προκαλεί)
Ένα επιπλέον αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης είναι η καταπίεση των μεταναστών. Το σύστημα επιστρατεύοντας τα μμε και κάθε μέσο προπαγάνδας επιβάλλει μια συγκεκριμένη άποψη. Για τα προβλήματα των ελλήνων εργαζομένων φταίνε οι μετανάστες που μας κλέβουν τις δουλειές και βρωμίζουν τις γειτονιές μας. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως αντίθετη, αφού τα αφεντικά είναι αυτά που καθορίζουν τους μισθούς και απλά εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες. Παράλληλα δέχονται μια απίστευτη καταπίεση από τη αστυνομία , αφού έχουν καταφέρει να περάσουν με νύχια και με δόντια από τις νάρκες του Έβρου και τη θάλασσα του αιγαίου. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την κρίση είναι να αντιμετωπίσουμε και την άνοδο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Διεκδικούμε ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες , γιατί αυτό σημαίνει καλύτερη ζωή για όλους. Μόνον ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε την ανατροπή των μέτρων που επιβάλλονται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε.
